GothicKlan

Cynober

Cynober spochmurniał i odparł z drżącym głosem.
- Jak to... kto, dlaczego... po co kazał mnie śledzić? Kim jest twój pan? - Dalej nic już nie powiedział tylko wbił oczy w kufel. W barze znów pociemniało i odezwał się ten sam mroczny głos.
- Wilku ty nie masz już nic do gadania, nie wygrasz ze mną, stałem się zbyt potężny, w razie potrzeby powstrzymam cię. - Cynober dalej nie mógł pojąć kto i dlaczego chciał by go zgładzono.

Chantal

-Cynoberze... - dziewczyna jeszcze bardziej się przybliżyła. Wzieła do ręki jego dłon. - Ja bym ci powiedziała... ale nie mogę... gdy tylko chce wypowiedzieć jego imię, Duch sprawia mi wielki ból... - schylila się, by popatrzeć w oczy mężczyźnie.
-O to chodzi mała... - zaczął szydzić. -In... znaczy mój Pan już zadbał żebysz nic nie powiedziała... szczególnie JEMU - zachihotał.
-Przepraszam... - z jej szeroko otwartych oczu, pociekly niekontorowane łzy.

Cynober

Cynober dalej nie mógł pojąć kto chciał go zabić, złość w nim wzbierała, nie wiedział czemu. Jego dłoń coraz bardziej zaciskała się na kuflu, szkło pękło i w biło się w jego rękę przeszywając ją na wylot, jednak na jego twarzy nie było widać cienia bólu, jakby nic nie czuł. Oczy maga znów zalśniły czerwonym światłem, z jego dłoni wysunęło się szkło pozostawiając w niej dziurę. Nagle obficie krwawiąca rana zaczęła się zmniejszać i ku zdumieniu wszystkich sama znikła. Cynober coś usłyszał, coś czego nikt inny nie słyszał, po czym uspokoił się. W końcu rzekł spokojnym głosem.
- Wilku, nieważne jak potężny jest twój pan. Jeśli będę musiał wydobędę z ciebie siłą kim on jest i przysięgam na własną krew... - w tym momencie na jego prawej dłoni pojawiła się rana jak od noża po czym polało się z niej dużo krwi.
- Że nie pozwolę by tej dziewczynie włos z głowy spadł.

Chantal

-Nie nienawidzisz mnie za to...? - zaptała drżacym głosem Chantal.
Wzięła na rękę trochę krwi Cynobera i zaczęła się w nią wpatrywać.
-Wiesz że przysięga na swoją krew jest jedną z najsilniejszych na tym świecie... - dodała niesmiało.

Cynober

Wiem, że przysięga na swoją krew jest najsilniejszą na świecie ale mimo to złożyłem ją, teraz będę ją wypełniał. - Cynoberowi nagle w obu rękach zabłysły czerwone światła, wstał i stanął w miejscu gdzie spory kwadrat podłogi był wolny, wokoło niego w kole pojawiły się czerwone płomienie, po chwili przed nim pojawiła się istota, emanowała silną energią magiczną. Cynober powiedział coś w niezrozumiałym dla nikogo języku, co najwidoczniej bestia zrozumiała, kiwnęła łbem i znikła. Mag odwrócił się do dziewczyny i powiedział.
- Ten demon będzie cię teraz strzegł, nikt nie może go na razie zobaczyć, w razie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa ukaże się oraz powiadomi mnie o tym co się dzieje. Możesz spać spokojnie, nikt ni nic ci nie zagraża. A teraz powiedz... Kim jest twój pan. - To mówiąc zrobił dziwne ruchy rękami a wokoło nich pojawiło się coś, coś co całkowicie chwilowo odcinało ich od świata.
- To pole uniemożliwia chwilowy dostęp do nas, nikt i nic nie może się teraz tu dostać, nieważne jest jakie posiada moce. A odpowiadając na twoje pierwsze pytanie, to nie mam ci tego za złe, że mi o tym wcześniej nie powiedziałaś, cóż ludzka rzecz się bać. - To mówiąc uśmiechnął się do Chantal.

Chantal

Dziewczyna spuściła wzrok na ziemię. Nie wiedziała czy zdoła to powiedzieć. Duch Wilka zawsze sprawiał jej taki ból, gdy chciała wypowiedziec imię Pana, że upadała momentalnie i zwijała się z bólu przez kilka godzin. Nie potrafiła nawet przemóc się aby o nim myśleć. reakcja obronna przed wypowiedaniem się na temat byłego Pana, była już w niej od małego dziecka. Zaczęła sobie przypominac nieudanie próby wypowiedzenia jego imienia. Za pierwszym razem zawsze czuła tępy ból w czaszce, jakby ktoś przebił ją na wylot. Potem drętwienie nóg i te okropne skurcze. Bledła wtedy jeszcze bardziej a oczy nabiegały krwią.
Wróciła szybko do rzeczywistego świata. Wzięła głęboki, niespokojny oddech. Ręce jej drżały aż szklanka którą chwyciła przed sekundą wyleciała jej z rąk.
-On nazywa się... - nie dokończyła, bo zacisneła powieki w grymasie bólu.
-Nie pozwole... oh, trudno oprzeć się tej mocy twojego towarzysza... - powiedział głos, ciężko dysząc. - Wielki mag z niego.
-Wybacz Cynoberze... nie moge... - odpowiedziała Chantal ciężko dysząc i trzymając się za serce. - Ten ból jest nie do zniesienia... - znów z jej oka pociekła łza.

Cynober

Cynober jakby się spodziewał takiej reakcji położył jej ręce na ramionach, jego oczy znów czerwono rozbłysły tym razem jakby coś się poruszyło... Było to coś czarnego lecz przeźroczystego z postaci Cynobera wysunęły się dwie łapy zakończone wielkimi szponami i uchwyciły Chantal na biodrach. Tak się przynajmniej wydawało, w rzeczywistości to duch Cynobera uchwycił ducha Wilka tak by ten nie mógł ani nic powiedzieć ani się ruszyć choćby o cal. Wtedy mag przemówił spokojnym i ciepłym głosem.
- Chantal wymów teraz to imię, twój duch nic nie może ci zrobić a nikt z zewnątrz tu nawet nie podejdzie. Jeśli raz przełamiesz strach przed bólem to następnym razem nie bedzie potrzebna moja pomoc, pamiętaj, to ty masz panować nad duchem, nie on tobą. - Teraz Cynober skupił całą uwagę na głowie dziewczyny, skoncentrował się bardzo mocno.

Chantal

Dziewczyna zaczęła szybko dyszeć, jakgdyby byław ekstazie. Zamknęła oczy.
-P-pp-protos... - wypowiedziała cicho imię byłego Pana. Cicho po tym jęknęła. Nie czuła nic. Żadnego bólu.

Cynober

To chyba nie było jednak takie trudne prawda? Jednak nie wiem kim on jest - Tu Cynober zmarszczył brwi.
- Nie znam go, czemu... czemu chciał mnie zabić nieznajomy? - Na jego twarzy było widać kompletną dezorientację. Pole wkoło nich znikło łapy jakiegoś stwora znów wróciły do ciała maga lecz Cynober dalej trzymał ręce na ramionach Chantal i powtarzał jedno to samo słowo.
- Dlaczego?

Chantal

-Mnie nie pytaj... - powiedziala zaskoczona niewiedzą Xardasa. - Ja cię tylko miałam śledzić. - spojrzała w oczy Cynoberowi. Ujrzała w nich po raz pierwszy dezorientację. Ich czerwień nieco zblała, lecz nadal przyciągała uwagę dziewczyny. - Dlaczego nadal mnie trzymasz? - zapytala niepewnie. - Coś mi jeszcze grozi ze strony ducha? - w jej oczach malował się strach.
-Jasne że ci grozi! - wrzasnął duch. - Narazie nic ci nie mogę zrobić... NARAZIE... - dodał cicho. [/i]

Cynober

On zdjął ręce z ramion Chantal zostawiając na jej lewym ramieniu dużą plamę krwi... jedo głoń ciągle krwawiła.
- Przepraszam. - Machnał ręką i krew z jej ramienia znikła, lecz jego ręka była dalej zakrwawiona.
- Nie rozumiem, nie rozumiem... - Tu urwał jakby się zorientował, że o czymś zapomniał.
- A ze strony ducha nic ci nie grozi, jest pod nadzorem, wrazie czego będe wiedział co ci się dzieje i gdzie jestes. Zawsze.

Chantal

-Wybacz Cynoberze, muszę iść się opłukać do jeziora. - dyszała powoli. - Za dużo stresu. Może i tobie trochę kąpieli w błękitnych, ciemnych i zimnych toniach jeziora zrobi dobrze. - powiedziała cicho i wstała od baru. - Do zobaczenia. - Skierowała się w stronę jeziora.

Cynober

Gdy dziewczyna wyszła Cynober powiedział.
- Może. - Po czym stanął w wolnym miejscu, podniusł ręce do góry, zrobiło się w koło niego błękitnie, po czym zaczął się unosić w górę. Zniknął. Najprawdopodobniej teleportował się do swojej wieży. Musiał głęboko wejść w swoją pamięć i odnaleść czy przypadkiem nie zna Pantenona.

Chantal

Po kilku dniach dziewyna wróciłą do tawerny. Była nieco bledsza niż zwykle. Usiała przy barze i cieżko westchnęła. Na ramieniu miała slad po mieczu.

Cynober

Do tawerny wszedł jegomość w czarnych skórzanych spodniach i czarnej skużanej bluzce z czarwonym jak krew pentagramem na klatce piersiowej - Był to Cynober, ale zmieniony nie do poznania. Włocy długie i czarne jak noc. Jego oczy świeciły czerwonym poblaskiem. Podszedł do Chantal i usiadł koło niej.
- Witaj, znów się spotykamy. Jak ci minęło te kilka dni? Wyglądasz bardzo blado.